Во денешно време, многу компании сакаат на вработените да им овозможат најдобар можен баланс помеѓу работата и приватниот живот за да можат, покрај времето поминато на работа, да имаат доволно слободно време за семејство, дружење и одмор. Но, таквото размислување не го делат сите, а еден од оние кои не веруваат во таков баланс е индискиот претприемач и ко-основач на Infosys Нарајана Мурти.
Тој минатата година привлече внимание со своите ставови за работното време и рече дека младите треба да работат по 12 часа на ден во наредните 20 или 50 години и е застапник за 70-часовна работна недела. Тој смета дека тоа е должност на народот и дека така се поставуваат темелите за доброто на генерациите кои доаѓаат. Ако индискиот премиер може да работи сто часа неделно, како и членовите на неговиот кабинет, тогаш и граѓаните на Индија треба да ја прифатат таа работохоличка култура, според Мурти.
Еден од проблемите во неговите изјави, освен што очигледно смета дека луѓето не треба да имаат социјален и семеен живот, е тоа што 70-часовната работна недела ги крши работничките права на Индијците и такво нешто е забрането.
Што се однесува до неговата кариера, тој работеше со неверојатно темпо од шест и пол дена во неделата, дури по 14 часа дневно, до пензионирањето. Одеше во канцеларија во 6:20 и се враќаше од работа околу 20:30 часот. Иако има деца, тој смета дека времето со децата не треба да се гледа квантитативно, туку квалитетно, па час и пол до два часа што би ги поминал со нив за време на вечерата ги опиша како многу забавни. Секој кој е родител сигурно не би се согласил со него, бидејќи и квантитетот и квалитетот се важни, а иако работата е важна, за повеќето семејството е на прво место.
За време на неодамнешната лидерска конференција на CNBC, Марти повторно беше запрашан за неговите ставови за 70-часовната работна недела и одговори дека не се предомислил и дека „ќе го одведе тој поглед во гроб“. Тој нагласи дека не бил среќен кога во средината на осумдесеттите компаниите го промениле времетраењето на работната недела, кое било скратено од шест на пет дена во неделата и потсети на неколку успешни примери на напорна и напорна работа што на крајот резултирала со подобар живот и стандард за сите луѓе од тие земји. Станува збор за Јапонија и Германија по Втората светска војна, кои со напорната работа на своите жители се спасија од ситуацијата во која се најдоа по завршувањето на војната.
Но, додека тој зборува за одложување во канцелариите и работните викенди, има се повеќе докази дека луѓето можат да сторат повеќе ако прават помалку. Имено, некои спроведени експерименти со четиридневна работна недела покажале дека со работа пократки часови може да се заврши истото, ако не и подобро, а луѓето се посреќни и поисполнети и помалку под стрес бидејќи имаат уште еден слободен ден.
