Во текот на последната деценија, истражувачите ширум светот воведоа голем број роботи кои скокаат. Со неколку исклучоци, сите овие роботи биле инспирирани од живи суштества и ги имитирале движењата на различни животни: жаби, птици, мравки…
Но, студентите по роботика на Универзитетот во Калифорнија, Санта Барбара и инженерите на Дизни се прашуваа колку високо може да скокне роботот ако се фокусира само на скок во височина?
Во една статија објавена во списанието Nature, тие нудат и одговор: 33 метри, приближно на нивото на очното јаболко кај Статуата на слободата.
Нивниот скокач е висок 30 сантиметри и тежок 30 грама, што е релативно тешко за ваков робот. Речиси целосно е направен од лакови од јаглеродни влакна кои делуваат како пружини, заедно со гумени ремени кои складираат енергија. Централниот дел на роботот вклучува мотор, батерии и механизам за заклучување.
Две минути за скок
За да се подготви за скокот, на роботот му требаат околу две минути да навива жица со помош на мотор кој ќе ја притисне надолу. Кога жицата е доволно намотана, моторот го активира механизмот за заклучување кој го ослободува јажето и ја ослободува целата енергија за приближно 9 милисекунди; доволно за да забрза од нула до 28 метри во секунда.
Сè на сè, роботот има специфична енергија од над 1000 џули по килограм, што е доволно за да го фрли три пати повеќе од конкурентните роботи и повеќе од кој било биолошки скокач.
Успева затоа што се потпира на паметно инженерско дело што нема да го најдете во биологијата: ротационен мотор. Со ротирачки мотор и брзини со пружини, можете да користите релативно мала количина на енергија во релативно долг период за да складирате многу енергија додека моторот се врти. Животните имаат пружини во облик на тетива, но немаат пристап до ротациони мотори.
Истражувачите покажаа дека најдобриот начин да се создаде оптимален робот за скокање е целосната инверзија на биологијата. И додека кај биолошките „џампери“ најефикасни се оние чии мускули се 30 пати поголеми од масата на тетивата, роботскиот скокач доби пружина чија маса е 1,2 пати поголема од масата на моторот.
Работа во вселената
Истражувачите сега работат на робот кој ќе скока уште повисоко, а веќе оваа верзија може да скока сама, да скока повеќе пати и да носи мали товари, како камера. Оваа комбинација на мобилност и ефикасност може да го направи идеален за истражување на вселената.
На Месечината, овој робот може да помине половина километар со секој скок, благодарение на помалата гравитација и немањето атмосферски отпор. Тоа значи дека тој би можел да скокне на недостапните карпи или на дното на кратерот, да земе примероци и да се врати во роверот.
Благодарение на соработката со НАСА, тоа би можело да се случи во следните пет години.
