Фото: Pixabay
Каков оксиморон е животот?! Пред неколку неделни совети, пишував за тоа како не треба работите да ги сфаќаме сериозно, а сега пишувам за тоа како треба работите да ги сфаќаме сериозно. Во суштина, веројатно, тоа е и мудроста на живеењето, на работењето. Да знаеш кога треба, а кога не треба да се сфати некоја работа (толку) сериозно.
За краток период ми се случија две многу чудни ситуации со услуга во два скопски „извикани” кафе-ресторани. Во едниот ресторан, девојката прво не знаеше што има на менито, два пати нарачувавме нешто што немаше на менито, но најинтересно беше кога (чисто едукативно) ѝ посочив дека е добро да знае што имаат, таа ми одговори дека нејзината улога е „да ни донесе” што треба. Се почувствува доза на гордост и задоволство дека со одговорот што ни го даде, не е крива во ситуацијата. Во другиот, пак, случај, додека ние се договаравме и не знаевме што сакаме да порачаме, келнерот седеше на страна и тивко се нервираше. А, кога му порачавме некоја комбинација на две јадења, се збуни и не услови „ве молам покажете ми кое е тоа јадење во менито”. Моравме да покажеме во менито со прст со цел тој да ја направи нарачката.
И сето ова, во суштина, е проблем, бидејќи самите келнери, а најмногу нивните газди, не ја сфаќаат сериозно и не даваат доволно внимание на улогата „келнер”. Доколку тие ја сфатеа својата работа посериозно, ќе постапеа поинаку:
Едукација – газдата или келнерите мораат да поминат некоја едукација (тренинг) со цел да ги научат основите на нивните бизниси, задолженија. Интересно е дека кај нас, генерално газдите на угостителските дуќани не се обучени или едуцирани за водење на таков бизнис, а згора на тоа ниту сакаат да се едуцираат. А во однос на персоналот, ретко може да се види дека некој инвестира во нивниот развој. Водењето на кафуле или ресторан е на исто ниво како и да водите каква било фирма/компанија. Правилата на игра се исти.
Познавање на производот – продавачот во кои било бизнис мора да го познава производот и сите негови предности, користи и недостатоци. Не може да не се знае што има на менито.
Одговорности – сигурен сум дека газдата не дал некои напишани работни задачи, но сигурен сум дека не сакал неговиот персонал да биде само носач на производите. Сигурен сум дека келнерите се свесни оти треба да му помогнат на купувачот, дека треба да му посочат доколку е неодлучен, да му го направат позитивно неговото искуство кај нив.
Деталност – одење на кафе или во ресторан, не е само кафето или јадењето. Целото искуство коешто ќе го понесе клиентот со себе е она што ќе го натера повторно да дојде. Изглед на локалот, услугата, производите, начинот на сервирање, квалитетот, иновативноста, амбиентот, тоалетот, светлото… сè е тоа дел од искуството.
Иницијативност – наместо да стои на страна и да се лути, келнерот може да ја преземе работата во свои раце и да нè води низ процесот, со цел полесно да се одлучиме.
Бакшиш – на крај се расправавме дали да им дадеме бакшиш или не. Ако не им дадеме, ќе фрлаат отрови на нас, ако им дадеме, нема да научат дека така не се заслужува бакшиш!
Еден мој пријател, долгогодишен успешен угостител вели, „до кога ќе се задоволуваме со боранија во угостителството?! Мора нешто да промениме сите ние самите, за да се очекуваат некакви позитивни резултати”.
Да си ја сфатиме сите посериозно работата, а и да направиме колку можеме, секој од свој аспект, да го подигнеме нивото во угостителството во МК.
Со успех во промените.
Ако имате прашање за Петар Лазаров, можете да го поставите на Бизнис советник.
