Теоријата препознава два основни видови на суброгација и тоа реална и персонална. Реална суброгација е во случај кога должникот наместо претходно договорената обврска, извршува друга обврска, додека персоналната суброгација постои кога трето лице ја извршува обврската на должникот наместо него.
Лицето што ја извршува обврската наместо должникот се нарекува исполнител или solvens. Тој го истиснува дотогашниот должник од должничко – доверителскиот однос и се наоѓа во иста позиција како и должникот пред да настапи суброгација.
Персоналната суброгација има широка примена, а најчесто може да се сретне кај осигурување на лица или имот.
