Фото: Pixabay
Лојалноста е една од особините на човекот која го доближува до останатите луѓе, му дава чувство на припадност во средината и впечаток дека прави нешто добро. Да се биде лојален значи да се верува дека сите прават добро за заедницата, а ние имаме придонес во истото. Доколку луѓето се целосно поведени од лојалноста и имаат доживување дека ја губат индивидуалноста, имаат впечаток дека доколку направат спротивно од туѓите очекувања, ќе бидат отфрлени, повредени и осамени. Но и самата лојалност се темели на доверба, па така, доколку сакаме односот да го дефинираме како лојален, потребно е да работиме на довербата.
Слично е и во деловниот живот. Голем дел од компаниите се соочуваат со нелојални вработени, односно со вработени кои веднаш би си заминале доколку имаат можност. За да се задржат истите, да се мотивираат и да бидат задоволни од сопствената работа, потребно е компанијата да се потруди за тоа. Лојалноста кај вработените се зголемува кога тие го добиваат ветеното и кога претпоставените се однесуваат кон нив праведно, љубезно, со разбирање и со поддршка. Да се покаже интерес за сопствените вработени во најголема мера дава чувство на сигурност и доверба, по што следува и лојалноста.
Лојалноста компанијата треба да ја заслужи и да ја одржува.
Кога поединецот ќе се идентификува со организацијата, кога е поврзан со случувањата и луѓето во неа, тогаш лојалноста е постигната. За да се одржи, потребно е да преовладува отворена комуникација меѓу вработените и работодавците каде сите ќе бидат навремено известени за глобалните активности на компанијата и целите кон кои таа се стреми. Во овој контекст, вработените потребно е да бидат активни учесници во донесување одлуки за идните планови, при што ќе имаат прилика да го согледаат сопствениот учинок во напредокот на компанијата, а со тоа и нераскинливото чувство на припадност.
За да постигнат вработените доверба во компанијата првенствено потребно е таа, односно претпоставените, да ја изградат довербата кон нив. Ваквиот реципроцитет може да ги надмине пречките кои често се појавуваат во меѓучовечките односи во професионалниот живот. Еден од начините довербата да се изгуби, а со тоа и лојалноста, е постојаната закана со казна, отпуштање од работа и делување “позади грб”. Никој не е во можност да гарантира доживотна сигурност, но секој може да понуди чувство на заедништво каде се почитува и вреднува индивидуалноста на вработениот.
Одлуката на вработениот да биде лојален кон организацијата е воедно и негово внатрешно доживување кое е предодредено од две природни сили кои се урамнотежнуваат една со друга. Првата е сила на диференцијација и постигнување индивидуалност која го придвижува самостојното функционирање, а другата е сила на фузија или заедништво како чувство на поврзаност со другите. Двете сили своите корени ги носат од биолошката основа во инстинктите, а рамнотежата е динамичен процес во постојана хомеостатска меѓуигра. Фузијата во колективното, интелектуално функционирање ги поттикнува силите на заедништвото и ја заслабува способноста на работникот да ја одржи индивидуалноста. Луѓето со исто ниво на потреби за заедништво, меѓусебно се привлекуваат и формираат потенцијално долготрајни односи. Тоа може да им обезбеди ослободување од анксиозноста и нудење поддршка еден со друг кога е потребно. Од друга страна пак, секој човек се труди да ја сочува и сопствената индивидуалност преку самодефинирање и саморегулација. Одржување на ваквата рамнотежа помеѓу заедништвото и индивидуалноста ќе му овозможи на вработениот да зборува во множина за себе и организацијата во која работи, а истовремено ќе има чувство на одговорност за себе, свесност за сопствените вредности, цели и значења. Високо ниво на диференцијација се карактеризира со ориентација кон определена цел, јасни вредности и верувања, флексибилност, автономија, толеранција на конфликт и помалку енергија инвестирана во доживувањето на себе си во однос на другите, а повеќе енергија инвестирана во активности ориентирани кон целта. Оние кои имаат ниско ниво на диференцијација многу полесно и на помали стресни ситуации реагираат бурно, отколку оние кои имаат повисоко ниво. Од овие причини секоја индивидуа, воедно и работник, потребно е да се согледа себе во заедништвото и во согласност со своите потреби да го гради својот статус. Само така ќе доживееме чувство на припадност, доверба и лојалност кон компанијата, а ќе останеме во контакт со себе и сопствените задоволства.
Кога секој работодавец би бил свесен за колективниот ум во целина, но и за секој вработен и неговата потреба за индивидуалност, многу полесно би се постигнал балансот и би се покачило нивото на задоволство од работа. Тоа е првиот чекор кон разбирање, доверба и можност за градење на лојалност кај секој од заедницата. Откако ќе се усогласат личните и колективните очекувања, работниците, дури и кога “времињата се тешки”, би останале лојални и активни во рамки на истата организација.
Во кратки црти:
Сѐ почесто вработените кои немаат чувство на лојалност кон компанијата во која работат, ја продолжуваат својата кариера на друго место. Тоа е причина како за вработениот, така и за неговите претпоставени да го разгледаат сопствениот удел во таквата одлука. Одливот на вработените е директно поврзан со нивното чувство на лојалност. Но, лојалноста не секогаш може да се “купи” со повисока плата, бидејќи секогаш ќе постои можност некоја друга фирма да понуди повеќе. Вложување во развој на вработените и грижа за нивните потреби е еден од најважните фактори кои влијаат на лојалноста. Доколку компанијата не води сметка за индивидуалноста на секој вработен, за неговите цели, можности и потреби преку отворена комуникација и доверба, се заканува одлевање на кадарот и соочување со “празна организација”. Тимската работа, чувството на заедништво, прифаќање и припадност, но и почитување на неговата индивидуалност ќе го мотивираат работникот да се труди кон целите, како колективни, така и лични. Крајна цел на секоја организација е остварување поголем профит, па така, колку повеќе се вложува во работникот, толку тој повеќе ќе биде мотивиран да придонесува и да остане лојален.
