Светот на деловниот менаџмент моментално се занимава со идејата за „тивки оставки“, наметнати од генерацијата Z, чии членови не сакаат да придонесат повеќе од минимумот за организациите кои сметаат дека ги искористуваат и во исто време не даваат ништо за возврат.
Ова не е ништо ново – демотивирани, незадоволни, несреќни и летаргични работници отсекогаш биле наоколу, обично поради лошите темели поставени од нивните лоши лидери или компании. Затоа, доколку постои волја за промена на таквата ситуација, треба да се земат предвид зборовите на неодамна починатиот јапонски деловен гениј.
Казуо Инамори почина на 24 август на 91-годишна возраст, но неговото знаење и увид ќе живеат многу долго. Затоа што тој е креатор на деловно опкружување во кое се бара задоволен вработен. Секако, за возврат се бара многу.
Генерацијата Z можеби не е блиска до Инамори, ниту неговата филозофија дека човекот живее за да работи и дека работата сама по себе може да обезбеди вистинско значење и задоволство. Исто така, иако се бара максимум – секогаш се дава максимумот. Всушност, тој велеше дека не сака луѓето да даваат се од себе, туку да се стремат кон совршенство.
Притоа, не сакаше акционерите и инвеститорите да бидат пред вработените, не сакаше да штеди на нив, а потенцираше дека не се добиваат јајца без да се грижиш за кокошката.
Неговата филозофија е дел од јапонската преродба по Втората светска војна и му донесе многу успех. Ја основал компанијата Kyocera, која не работи со загуба повеќе од 60 години. Во исто време ја спаси Japan Airlines од банкрот, токму затоа што знае да биде ефикасен и економичен во исто време.
Знаеше прагматично да им каже на младите – и не толку млади – дека наместо да бараат работа што ја сакаат, треба да ја сакаат работата што ја имаат, пишува Банкар.ме.
Не е баш во склад со она што го сака генерацијата Z, но неговата филозофија би можела да биде компромис, еден вид мост меѓу работодавците и новата генерација вработени…
