Во глобализираниот свет, поставувањето на корпоративните даночни стапки често се опишува како трка до дното. Имајќи пониска стапка од другите земји, земјата може да се надева дека ќе привлече повеќе компании или барем нивните седишта.
Ова им овозможува неочекувани приходи од даноците што другите држави потоа ги пропуштаат.
Малите островски држави на Карибите, Пацификот и Британските острови го сочинуваат мнозинството земји и територии без корпоративна даночна обврска.
Многу од нив, исто така, немаат данок на доход или данок на капитална добивка.
Како резултат на тоа, овие места се регистрирани седишта на стотици компании од целиот свет и често се нарекуваат „даночни раеви“.
Покрај даночните оази, некои земји имаат и мала потреба од данок на добивка поради приходите од клучните индустрии – како што е нафтата. Сепак, тие доаѓаат и со ситни букви.
На пример, Бахреин нема корпоративен данок на доход, освен ако компанијата не е вклучена во индустријата за нафта и гас, во тој случај таа привлекува прилично висока стапка од 46 проценти.
Банките и финансиските компании мора да платат стапка од 10%. Се оданочуваат и приходите од имот, малопродажните бизниси со оданочливи профити над 500.000 фунти и бизнисите во индустријата за канабис.
Во меѓувреме, Бермудите ќе воведат данок на добивка од 15 проценти во 2025 година. Овој данок ќе важи само за фирмите кои се дел од мултинационални групи со годишни приходи од 800 милиони долари или повеќе.
Оваа минимална стапка од 15 проценти е дел од договорот предложен од ОЕЦД во обид да се спречат даночните раеви од повеќе милијарди долари.
Фајненшл тајмс објаснува: ако една земја има корпоративна даночна стапка под минималниот праг, другите јурисдикции можат да применат данок за „дополнување“ за да ја надоместат разликата. Ова ја намалува мотивацијата за даночните раеви да имаат пониска стапка бидејќи другите земји можат да ги зголемат даночните приходи на нивна сметка, пишува Visualcapitalist.com.
