Релативно лесно се забележуваат некои „вообичаено“ лоши особини, навики или модели на однесување на шефовите, но овој текст се занимава со малку поинаква тема.
Како да препознаете „токсичен“ шеф, дури и кога не делува така?
CNBC подетално го разгледа тоа прашање, консултирајќи се со Кевин Лег од Сејџ, кој помага во дизајнирање и развој на наставни програми за обука на работното место.
Лошите шефови, де факто, отсекогаш постоеле на работното место. Претежно се премногу напорни, бучни, пасивни агресивни, меѓутоа, постои и онаа група работодавци/менаџери кои малку поумешно ги кријат своите намери.
Со други зборови, тие се поподмолни од првата група. Такви шефови најчесто се овие три типа на луѓе:
1. Не го менаџираат доволно тимот што го водат, што според Лег е голема грешка; уште поштетно за вработените од однесувањето на микроменаџерите, кои често бараат. Како што вели Кевин, „за да бидат работите уште полоши, овие типови шефови генерално сметаат дека недоволното управување е доблест“. Меѓутоа, кога треба да се донесат тешки одлуки, шефот кој е премногу пријателски настроен и нема кредибилитет може да биде фатален за успехот на компанијата.
2. Шефот кој претерано зборува обично има „надуено мислење“ за себе и верува дека е најпаметната личност во собата, според Кевин Лег. Станува збор за директори кои, како што понатаму објаснува, едноставно ја сакаат „слатката мелодија на сопствениот глас“.
– Тие веруваат дека мора постојано да им даваат на своите вработени и сакаат да свикуваат тимски состаноци одвреме-навреме. Опасната работа за ова однесување е што ќе ја овековечи културата каде што вработените престануваат да го сфаќаат сериозно својот шеф. Тоа значи дека навистина вредните совети или искуство – се елиминираат, поради голем број непотребни зборови – наведува Лег.
3. Ултра фин шеф, или т.н. Лажната љубезност од работодавецот можеби не е секогаш лесно да се забележи, но однесувањето може да биде поштетно отколку што изгледа, вели Кевин Лег.
– Шефовите го прават тоа кога им недостига сет на алатки за да се движат низ асиметриите на односот меѓу нив и нивните вработени. Тие користат плитки – и неефикасни – тактики на однесување и зборување, како тие и нивниот персонал да се само пријатели кои се дружат во канцеларијата. Ако не нацртате јасни граници, персоналот може да се чувствува збунет, бидејќи пријателот не треба да ви диктира што правите или да ве промовира на работното место – вели овој експерт.
