Нова, моќна супер молекула ја револуционизира науката и ја разоткрива мистеријата на природата

46

Кога научниците ја открија ДНК и научија како да ја контролираат, тоа доведе до значителни промени во науката и општеството. Денес, истражувачите и медицинската индустрија рутински создаваат вештачки структури на ДНК за многу цели – од дијагноза до лекување на болести. Сега е направен нов голем чекор – создадена е нова супер молекула со потенцијал дополнително да ја револуционизира науката.

Следната генерација на нанотехнологијата

Меѓународната група од дански, британски и американски истражувачи зад ова откритие ја опишува оваа супер молекула како комбинација од ДНК и пептиди. Ако овие две се комбинираат, се добива многу моќна молекуларна алатка која може да се користи за изградба на понапредни наноструктури и потоа, на пример, за полесно откривање на болести.

Оваа комбинација на пептиди и ДНК може да се користи и за создавање вештачки протеини, постабилни и посигурни од природните протеини, чувствителни на топлина, УВ, хемиски реагенси итн. Следниот чекор ќе биде да се користат супер молекули за да се истражат причините за Алцхајмерова болест предизвикана од неисправни пептиди.

Фиксна хиралност во природата

ДНК и пептидните структури во природата често се однесуваат како мачки и кучиња, иако некои клучни интеракции се важни за сите живи организми. Една од можните причини за тоа е нивната таканаречена хиралност.

Сите биолошки структури, од молекулите до човечкото тело, имаат фиксна хиралност поради која, на пример, срцето е секогаш лево. Поради оваа фиксирана хиралност, невозможно е да се спарат прстите на двете раце ако нивните дланки се свртени во иста насока.

Прашањето за енергијата

Но, истражувачите успеаја во навидум невозможното: тие ја измамија хиралноста. Тие ја сменија хиралноста на пептидот од лево кон десно, така што тој се вклопува во хиралноста на ДНК и работи со него наместо да го отфрла. Попатно тие понудија одговор и на прашањето зошто биолошкиот свет е хирален: поради енергијата.

На хиралниот свет му е потребна најниска енергија за одржување, па затоа е најстабилен. Со други зборови: природата секогаш ќе се труди да троши што помалку енергија.